| Kaliber: | 76,2 mm |
| Amunicja: | 76x385R |
| Masa: | na stanowisku 1485 kg, |
| w transporcie 2030 kg (z przodkiem) | |
| Masa lufy: | z zamkiem 412-429 kg |
| Masa zamka: | 41-46 kg |
| Długość całkowita: | 5950 mm (z przodkiem 8315 mm) |
| Szerokość całkowita: | 1935 mm |
| Wysokość całkowita: | 1700 mm |
| Długość lufy: | z zamkiem 3200 mm |
| (w tym część gwintowana 2587 mm) | |
| Odrzut lufy: | do 1220 mm |
| Kąt ostrzału w azymucie: | 56°30’ |
| Kąt ostrzału w elewacji: | od -5° do +45° stopni |
| Szybkostrzelność: | 15 strz./min |
Historia konstrukcji:
Dywizyjna armata polowa opracowana w 1937 roku w radzieckim biurze projektowym Wasilija Gawryłowicza Grabina z Fabryki Nr 92 im. J. Stalina z Gorkiego. Miała ona zastąpić w produkcji 76 mm armatę dywizyjną F-22. Testowana na poligonie artyleryjskim wiosną 1939 roku i od razu skierowana do produkcji seryjnej. W 1939 roku wykonano 140 egzemplarzy, a rok później 1010 dalszych. Produkcję zawieszono na początku 1941 roku na korzyść zwiększenia dostaw armat 107 mm wz. 1940 (M-60), ale po przystąpieniu ZSRR do wojny produkcję wznowiono wykonując do końca roku 2618 egzemplarzy, a w 1942 roku kolejne 6046 sztuk (w tym 5340 dział z Fabryki Nr 221 «Баррикады» (Barykady) zeStalingradu). Potem produkcję zakończono na korzyść nowej 76 mm armaty dywizyjnej ZIS-3 wykorzystującej tą samą lufę i podwozie 57 mm armaty przeciwpancernej ZIS-2.
Opis konstrukcji:
Wykorzystywała bardzo małą część konstrukcji łoża górnego 76,2 mm armaty dywizyjnej F-22 oraz łoża dolnego 122 mm haubicy polowej M-30 – nowa odlewana ażurowa górna podstawa zmniejszająca masę działa, w podwoziu typowe opony samochodowe od ciężarówki ZIS-5, resory płaskie zastąpione sprężynami śrubowymi. Dwuogonowe łoże dolne rozstawne z ogonami zapatrzonymi na końcach w lemiesze oraz zaczep holowniczy. Holowanie po drogach twardych z prędkością do 35 km/h. Zamek klinowy o ruchu pionowym. Hydrauliczny opornik umieszczony pod lufą, a hydropneumatyczny powrotnik umieszczony nad lufą. Celownik ZIS-13 znajdował się po lewej stronie lufy, natomiast układ naprowadzania po obu stronach lufy (mechanizm kierunkowy po lewej, a podniesieniowy po prawej). Dwa odciążacze sprężynowe w cylindrycznych osłonach umieszczone poziomo w stosunku do dolnego łoża, przed tarczą ochronną. Obsługa działa liczyła 6 osób.
Źródła:
Janusz Magnuski „Armata dywizyjna ZiS-3”, wyd. MON, 1977
Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej”, wyd.WIS, 1993
А. Иванов „Артиллерия СССР в период Второй Мировой Войны”, wyd. Издателски Дом «Нева», 2003
