Historia konstrukcji:
Granatnik przeciwpancerny Pzf. 100 m był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Opracował go zespół konstruktorów na czele którego stał dr inż. Heinrich Langweiler z niemieckich zakładów Hugo Schneider A.G. (w skrócie HASAG) w Leipzig (pol. Lipsk).
Jest to modyfikacja granatnika przeciwpancernego Pzf. 60 m. Produkowany od listopada 1944 roku do końca wojny.
Ciekawym epizodem jest uzbrojenie w marcu 1945 roku w tego typu granatniki samolotu szkolno-treningowego Bü 181 „Bestmann”. Granatniki rozmieszczono na podstawach oddalających je od drewnianego pokrycia skrzydeł – najpierw 2 wyrzutnie umieszczone na górnej powierzchni każdego ze skrzydeł, a następnie 4 wyrzutnie rozmieszczone symetrycznie nad i pod każdym płatem, z mechanizmem spustowym uruchamianym linką z wnętrza kabiny załogi i naprowadzaniem na cel z użyciem prostego celownika kołowego umieszczonego na pokrywie silnika.
Kolejnym typem samolotu zaopatrzonym w granatnik jest samolot doświadczalny LF-1 „Zaunkönig”, który otrzymał jedną wyrzutnie umieszczoną centralnie nad płatem, strzelającą ponad kręgiem śmigła. Maszyna ta charakteryzowała się bardzo małą minimalną prędkością lotu co z jednej strony pozwalało na wycelowanie i ocenę dystansu do celu, ale z drugiej strony narażało samolot na zniszczenie przez atakowanego przeciwnika. Próby zakończyły się jedynie na etapie testów, które miały podobno poprzedzić wyposażenie w tego typu broń samolotów łącznikowo-obserwacyjnych Fi 156 „Storch”.
Dane techniczne:
| Masa: Długość rury wyrzutni: Średnica rury wyrzutni: Średnica głowicy: Masa głowicy: Masa materiału wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość początkowa: Donośność: |
6,8 kg 800 mm 50 mm 150 mm 2,9 kg 0,8 kg (mieszanka trotylu i heksogenu) ok. 190 g ok. 60 m/s praktyczna 100 m |
Opis konstrukcji:
Modyfikacje objęły ponowne zwiększenie masy ładunku miotającego – tym razem zastosowano 2 ładunki po 95 g rozdzielone komorą powietrzną o długości 150 mm. Model ten łatwo rozróżnić poprzez lokalizację wkręta mocującego ładunek miotający, który teraz znajduje się w tylnej części rury, a nie bezpośrednio pod mechanizmem spustowym. Ze względu na oszczędności surowcowe sprężynujące blaszki stabilizujące przecięto po przekątnej na pół, nadając im tym samym trójkątny kształt, a ich mocowanie do trzpienia realizowano za pomocą gwoździ, a nie nitów (dotyczy to także ostatnich partii granatników przeciwpancernych Pzf. 60 m).
Adekwatnie do nowych osiągów broni skala celownika obejmowała teraz nastawy dla odległości 50, 100 oraz 150 metrów.
Po zastosowaniu zapalnika Rückstoßzünder FPZ 8003 granatniki dostarczano w stanie uzbrojonym gotowym do użycia, ale ponieważ wywoływało to nieporozumienia w oddziałach dysponujących tysiącami granatników wcześniejszych wersji, także w tym modelu przywrócono uzbrajanie przed strzałem zgodnie z instrukcją umieszczoną na głowicy.
