Historia konstrukcji:
Pojazd półgąsienicowy Typ HK 101 został opracowany w niemieckich zakładach NSU Werke AG w Neckarsulm. 29 czerwca 1939 roku zakłady te otrzymały prawo do niemieckiego patentu DRP 717 514 na pojazd terenowy, którego konstrukcję opracował inż. Heinrich Ernst Kniepkamp (od jego inicjałów wywodzi się prawdopodobnie oznaczenie modelu HK 101) pracujący w Waffenprüfamter 6(w skrócie Wa.Prüf. 6), czyli wydziale rozwoju i testów uzbrojenia niemieckich sił zbrojnych. Jego popularna nazwa to Kettenkrad.
Podczas wojny wyprodukowano łącznie 8.871 egzemplarzy, z czego 2.630 pojazdów powstało we współpracujących zakładach Stoewer Werke AG w Stettin (Szczecin). Po wojnie wyprodukowano (zmontowano z posiadanych podzespołów) dodatkowo ok. 550 egz.
Francuskie zakłady Etablissement Babiole w Ivry sur Seine użyły dostępnych podzespołów układu napędowego i gąsienicowego do opracowania w 1948 roku lekkiego ciągnika rolniczego, ale powstała jedynie niewielka liczba egzemplarzy.
Cena jednostkowa wynosiła aż 6.810 RM i w porównaniu do ciężkich motocykli BMW R 75 oraz Zündapp KS 750 była niewspółmiernie wysoka, znacznie przekraczając także cenę lekkich samochodów terenowych-amfibii VW Typ 166, których zastosowanie bojowe pozwalało na większą elastyczność przy niższych kosztach eksploatacji. Względem normalnego ciężkiego motocykla pojazd ten imponował możliwościami terenowymi w błocie lub śniegu, ale ze względu na dużą masę jego możliwości i tak się kończyły podczas pełnej błota rosyjskiej wiosny i jesieni, natomiast zimą zamarzała ziemia zbierająca się pomiędzy kołami nośnymi.
Wymiary zewnętrzne pojazdu umożliwiały jego transport na pokładzie standardowego niemieckiego samolotu transportowego Ju 52/3m poprzez wprowadzenie do wnętrza kadłuba przez boczne drzwi załadunkowe.
Wersje:
kleines Kettenkraftrad (Sd.Kfz. 2) – standardowy pojazd transportowy oraz holownik lekkich dział oraz jednoosiowych przyczep Sd.Anh. 1,
kleines Kettenkraftrad für Feldfernkabel (Sd.Kfz. 2/1) – transporter szpuli z wielożyłowym kablem telefonicznym o masie 45 kg dla układania linii łączności przewodowej dalekiego zasięgu,
kleines Kettenkraftrad für schweres Feldkabel (Sd.Kfz. 2/2) – transporter szpuli z kablem telefonicznym o masie 14 kg dla tworzenia sieci polowej.
ferngelenkter Sprengladungsträger – załogowy lub sterowany drogą radiową transporter silnego ładunku wybuchowego opracowany w 1941 roku. Wiosną 1942 roku seria pojazdów tego typu stanowiła wyposażenie działającej na Froncie Wschodnim jednostki Panzer-Abteilung 300 (F.L.).
Dane techniczne:
| Liczba miejsc: Masa: Ładowność: Wymiary: Rozstaw gąsienic: Szerokość gąsienic: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Skrzynia przekładniowa: Zbiornik paliwa: Zużycie paliwa: |
3 własna 1.235 kg 325 kg ładunku plus przyczepa 450 kg 3.000 x 1.000 x 1.200 mm, prześwit 230 mm 816 mm 170 mm silnik 4-cyl. w układzie rzędowym, chłodzony cieczą, zapłon iskrowy, pojemność 1.478 cm3 typu Opel Olympia o mocy 36 KM przy 3400 obr./min na drodze 70 km/h 3 biegi do przodu plus wsteczny, terenowy reduktor 42 litry (2×21 litrów) na drodze 16 l/100 km, w terenie 22 l/100 km |
Opis konstrukcji:
Całkowicie otwarte nadwozie mieściło siedzącego przodem do kierunku jazdy kierowcę oraz w tylnej części pojazdu dwóch pasażerów siedzących do niego plecami. Centralnie umieszczono pochodzący z samochodu osobowego Opel „Olympia” czterocylindrowy silnik przykryty perforowaną pokrywą dla poprawy chłodzenia. Zbiorniki paliwa zabudowano po obu stronach przedziału kierowcy.
Hydrauliczne hamulce działały na koła napędowe gąsienic. Instalacja elektryczna o napięciu 6 V z akumulatorem 75 Ah i prądnicą typu Bosch.
Czterosuwowy silnik górnozaworowy (ohv). Średnica cylindra 80 mm, skok tłoka 74 mm, stopień sprężania 6:1. Stosowano gaźnik typu Solex 32FJ-II. Zastosowano sprzęgło suche jednotarczowe.
Przełożenia skrzyni biegów (w nawiasie z włączonym reduktorem):
1. bieg – 2,57 (14,80)
2. bieg – 1,60 (9,70)
3. bieg – 1,03 (5,95)
wsteczny – 2,07 (11,9)
Dla pokonania niewielkich zakrętów kierowca operował kierownicą typu motocyklowego (ogumienie rozmiaru 3.50-19”, felga wykonana z tłoczonej blachy), a dla pokonania większych zakrętów włączała się transmisja typu Cletrac wykorzystująca mechanizm różnicowy. Z przodu umieszczono koło napędowe, z tyłu napinające, a pomiędzy nimi cztery zachodzące na siebie koła nośne amortyzowane drążkami skrętnymi. Stosowano gąsienice typu Zpw 51/170/120. Długość oporowa gąsienicy 816 mm.
