Historia konstrukcji:
Armata przeciwlotnicza opracowana w 1935 roku w Wielkiej Brytanii.
W 1937 roku podjęto decyzję o ich produkcji w australijskich zakładach Government Ordnance Factory w Maribyrnong (Victoria). Po skompletowaniu dokumentacji technicznej oraz oprzyrządowania produkcyjnego pierwszy egzemplarz ukończono w maju 1940 roku. Pierwsza bateria czterodziałowa trafiła w sierpniu 1940 roku do jednostki broniącej ważnego portu Darwin zlokalizowanego w północnej części kraju, następną partię dział wysłano do Wielkiej Brytanii dla obrony Londynu, a kolejne do wzmocnienia obrony Singapuru (gdzie później trafiły w japońskie ręce).
W produkcji znajdowały się dwie wersje armaty – stacjonarną Mk. II produkowaną od 1942 roku oraz holowaną Mk. III od 1944 roku.
Dział w wersji stacjonarnej w latach 1940-1944 wykonano 275 egzemplarzy. Dopiero po zrealizowaniu zapotrzebowania na działa montowane w jednostkach obrony przeciwlotniczej ochrony kluczowych portów morskich i lotnisk przystąpiono do produkcji dział w wersji holowanej Mk. III, których duży ciężar i tak uniemożliwiał ich zastosowanie podczas walk w dżungli oraz przy zdobywaniu kolejnych atoli i wysp obsadzonych przez wojska japońskie na obszarze Pacyfiku.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy z zamkiem: Długość lufy: Odrzut: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
94 mm (3,7 cala) 94x675R 10464 kg (23100 funtów) 1783 kg z zamkiem 4956 mm (w tym część gwintowana 3987 mm) 813 mm (32 cale) od -5° do +80° 360° automatyczny podajnik 19 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa gwintowana, zaopatrzona w 28 pól. Zamek półautomatyczny klinowy, o ruchu pionowym. Opornik hydrauliczny z pneumatycznym powrotnikiem. Naprowadzanie na cel z wykorzystaniem sygnałów elektrycznych z przyrządu centralnego lub ręcznie. Ogień przeciwlotniczy prowadzono w oparciu o dane otrzymywane z aparatów centralnych Predictor No. 1, później Predictor No.2 oraz ostatnia wersja Predictor No. 11 (bezpośrednio współpracująca z radarem).
Amunicja:
Przeciwlotnicza z zapalnikiem czasowym
| Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność pozioma: Donośność pionowa: |
22,60 kg 12,69 kg 792 m/s 18.800 m (20.600 jardów) skuteczna 9.754 m (32.000 stóp), maksymalna 12.500 m (41.000 stóp) |
Prefabrykowana od wewnątrz skorupa pocisku ulegała fragmentacji na skutek detonacji materiału wybuchowego. Na początku wojny stosowano zapalnik czasowy typu Fuze, Time No. 199, następnie model Fuze, Time No. 208 (jego maksymalna nastawa wynosiła 43 sekundy).
Szrapnel „Shell Shrapnel”
Skorupa pocisku była wypełniona licznymi kulkami z ołowiu. Na początku wojny stosowano zapalnik czasowy typu Fuze, Time No. 199, następnie model Fuze, Time No. 208 (jego maksymalna nastawa wynosiła 43 sekundy).
Przeciwpancerna ze smugaczem „Shot AP-T Mk. IIIT”
Pełnokalibrowa amunicja przeciwpancerna ze smugaczem umieszczonym w części dennej, stosowana do zwalczania silnie opancerzonych pojazdów przeciwnika.
