Historia konstrukcji:
Armata polowa 75 mm Schneider-Canet wz. 1907 została opracowana we francuskich zakładach Schneider et Cie. Nosiła oznaczenie firmowe Matériel de campagne à tir rapide de 75mm, type PD 2 i była oferowana na eksport. Została przyjęta na uzbrojenie sił zbrojnych Serbii.
W trakcie toczonych wojen Grecja zdobyła pewną liczbę dział tego typu i przyjęła na uzbrojenie swoich sił zbrojnych. W październiku 1940 roku wciąż znajdowały się w służbie 4 egzemplarze.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa jaszcza: Masa zespołu odrzutowego: Długość lufy: Wysokość linii ognia: Rozstaw kół: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
75 mm 75x280R na stanowisku 1.096 kg, w transporcie 1.796 kg (z przodkiem) 1.678 kg 340 kg 2.350 mm (L/31,4) (w tym część gwintowana 1.966 mm) 959 mm 1.550 mm od -8º30’ do +16º 6º 6-8 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana zaopatrzona w 24 prawoskrętnych zwojów. Zamek śrubowy odchylany na prawą stronę. Hydrauliczny opornik i sprężynowy powrotnik. Celownik umieszczono po lewej stronie lufy. Tarcza ochronna o grubości 4 mm i masie 65 kg. Działo przystosowane do trakcji konnej z zaprzęgiem 6 koni.
Amunicja:
Stosowano amunicję scaloną.
Odłamkowo-burząca
| Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
8,21 kg 6,5 kg 0,225 kg 575 g 500 m/s do 6.010 m |
Pocisk typu HE zaopatrzony w głowicowy zapalnik uderzeniowy.
Szrapnel
| Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donosność: |
6,5 kg 575 g 500 m/s do 5.500 m |
Skorupa pocisku mieściła 320 ołowianych lotek o masie 10 g każda. Rozcalenie skorupy pocisku ładunkiem 80 g czarnego prochu było inicjowane głowicowym zapalnikiem czasowym.
