Historia konstrukcji:
Ciężki karabin maszynowy opracowany we francuskich zakładach Hotchkiss. Na podstawie licencji produkowany od 1898 roku w norweskich zakładach Kongsberg Våpenfabrikk w Kongsberg. W 1899 roku wyprodukowano 5 egzemplarzy (numery seryjne od 30 do 34) dostosowanych do amunicji 10,15×61 pod oznaczeniem 10,15 mm Mitraljøse M/1898. Następnie w latach 1899-1925 wyprodukowano 169 egzemplarzy (numery seryjne od 50 do 219) dostosowanych do nowo wprowadzonej amunicji 6,5×55 Krag pod oznaczeniem 6,5 mm Mitraljøse M/1898.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
6,5 mm 6,5×55 Krag 25,2 kg ? mm 760 mm (w tym część gwintowana 705 mm) taśma parciana na 250 naboi 450 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystywała energię gazów wylotowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie zamka niesymetryczne za pomocą klina wahającego się w płaszczyźnie pionowej. Mechanizm spustowy pozwalał wyłącznie na prowadzenie ognia ciągłego – spust znajdował się przed chwytem pistoletowym. Lufa wymienna, użebrowana dużym radiatorem, chłodzona powietrzem. Zasilanie amunicją lewostronne z taśmy parcianej. Cała broń składała się łącznie z 78 elementów.
Amunicja:
Produkcją amunicji zajmowały się norweskie zakłady Raufoss Ammunisjonsfabrikk w Raufoss (obecnie znane jako Nammo AS – bicia na dnie łuski RA). Pakowana po 10 naboi w papierowe opakowanie, które było przewiązywane sznurkiem.
Zwykła 6,5 mm skarpe geværpatrone
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
10,1 g 730 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. W służbie niemieckiej amunicja ta otrzymała oznaczenie 6,5 mm Patrone 152 (n).
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 6,5 mm Maschinengewehr 201 (n), natomiast wersje dostosowane do niemieckiej amunicji 7,9 mm Maschinengewehr 240 (n).
