Historia konstrukcji:
Granat ręczny opracowany w listopadzie 1940 roku w Wielkiej Brytanii.
Na podstawie licencji produkowane a australijskich zakładach:
– R.B. Davies Pty. Ltd. w Marrickville
– F.L. Cook and Williams Pty. Ltd, Abbotsford
– Airzone Ltd., Camperdown
Produkowano kilka wersji tego granatu w zależności od technologii produkcji:
Mark I – krótkie brzechwy, ładunek wybuchowy R.D.X./B.W.X. 91/9 lub PE
Mark II – wydłużone brzechwy,
Mark III – zmieniony ładunek wybuchowy na C.E./T.N.T. 30/70 (stosowano także inne proporcje),
Mark IV – zmienione gniazdo detonatora, stalowa płytka denna mocowana wkrętem,
Mark V – zmienione mocowanie stalowej płytki dennej na nitowane.
Dane techniczne:
| Masa całkowita: Masa ładunku wybuchowego: Donośność: |
1 funt 15,5 oz 5,5 oz 75 jardów |
Opis konstrukcji:
Skorupa pocisku wykonana ze stopu Mazac z aluminium i cynku. Detonator zawiera 5 g azydku ołowiu. Do miotania granatów stosowano ślepe naboje karabinowe. Donośność maksymalna wynosiła między 60 a 75 jardów.
Granaty były pakowane w skrzynki transportowe Box P 59 Mk. II o wymiarach 19,25 x 8,5 x 8 cali. Mieściły one jeden z 3 wariantów:
– 17 granatów oraz 20 naboi miotających (typowo),
– 18 granatów bez naboi miotających (dla miotaczy Northover),
– 18 granatów oraz 20 naboi miotających.
