Historia konstrukcji:
Miotacz ulotek Pr.W. 41 był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany w niemieckich zakładach Rheinmetall-Borsig A.G. w Düsseldorf. Został przyjęty na uzbrojenie w 1941 roku.
W katalogu wzorów uzbrojenia otrzymał oznaczenie Gerät 3-0706.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: |
73,2 mm 11 kg |
Opis konstrukcji:
Wyrzutnia ma postać prostej stalowej konstrukcji kratownicowej. Kierunek strzału dobierano orientacyjnie, natomiast kąt podniesienia był regulowany wysuwając teleskopowo podpórkę. Odpalenie pocisku odbywało się metodą typową dla moździerzy, czyli wkładając go od strony wylotowej. Zatrzymywał się on opierając o trzpień – po pociągnięciu łańcuszka z bezpiecznej odległości pocisk opadał siłą grawitacji na znajdującą się w dolnej części prowadnicy stałą iglicę nakłuwającą spłonkę, co inicjowało zapłon silnika rakietowego.
Amunicja:
Zastosowano stabilizowany obrotowo pocisk napędzany silnikiem rakietowym na stały materiał pędny. Amunicja pakowana w drewniane skrzynki mieszczące 4 pociski. Ulotki pakowano do wnętrza skorupy bezpośrednio przed odpaleniem – w celu napełnienia górną część korpusu można odkręcić od dolnej. Amunicję tego typu produkowały m.in. zakłady Wilhelm Wurl Maschinenfabrik und Presswerk w Berlinie.
Propagandowa Propagandageschoß 41
| Średnica: Długość: Masa: Masa materiału miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
72,6 mm 415 mm własna 2,8 kg, załadowany 3,2 kg 230 g Dipl.R.P. 240 m/s 3.200 m |
Pocisk Pr.Gs. 41 obejmował górny bakelitowy czepiec balistyczny przykrywający walcowaty stalowy korpus pocisku (długość tego segmentu wynosiła 254 mm), który mieścił wewnątrz do 300 papierowych ulotek Flugblättern (rozmiaru ok. 100×150 mm w 3 rolkach po 100) przytrzymywanych sprężyną w kształcie litery V.
W dolnej części skorupy pocisku, wykonanej w postaci walca ze stali, umieszczono silnik rakietowy na stały materiał pędny. W części dennej znajduje się 14 dysz: 7 na obwodzie zewnętrznym nawierconych skośnie dla nadania stabilizującego ruchu obrotowego pocisku podczas lotu oraz wewnętrzny krąg 7 dysz prostopadłych do dna. Centralnie umieszczono spłonkę nakłuwaną iglicą wyrzutni.
Wypalenie silnika rakietowego inicjowało ładunek rozcalający z czarnego prochu o masie 30,5 g, który odpychał górną część skorupy pocisku i pod wpływem zwolnionej sprężyny następowało rozsypanie ulotek na wysokości 100-300 metrów.
W 1944 roku opracowano także pocisk odłamkowy 7,3 cm R.-Spr.Gr., ale nie został on przyjęty na uzbrojenie do tej wyrzutni, ponieważ duży rozrzut przy pojedynczej wyrzutni uniemożliwiał skuteczne porażenie celu punktowego.
