Historia konstrukcji:
Celownik optyczny Gw.Z.F. 4-fach był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany w 1943 roku w niemieckich zakładach Voigtländer und Sohn A.G. w Braunschweig.
Produkcję seryjną celowników podjęto w następujących zakładach:
– Voigtländer und Sohn A.G. w Braunschweig (kod producenta „ddx”) – ok. 73.000 egzemplarzy
– Opticotechna G.m.b.H. w Prerau (dawne zakłady czechosłowackie – kod producenta „dow”) – ok. 40.000 egzemplarzy,
– AGFA Kamerawerk w München (pol. Monachium, część koncernu I. G. Farbenindustrie – kod producenta „bzz”) – ok. 3.500 egzemplarzy.
Wyprodukowano około 120 tysięcy egzemplarzy, ale tylko około 58 tysięcy zainstalowano na karabinach samopowtarzalnym G. 43. Ponadto sporadycznie był on montowany także na karabinkach powtarzalnych Kar. 98k (oznaczenie K.Z.F.), karabinkach szturmowych St.G. 44 (dodatkowe oznaczenie literą P i były wyskalowane tylko do 600 metrów) oraz karabinach automatycznych F.G. 42 (dodatkowe oznaczenie literą L).
Od 15 grudnia 1944 roku oznaczenie celownika zmieniono na Z.F. K. 43, a późniejsza wersja rozwojowa opracowana w niemieckich zakładach Carl Zeiss w Jenie (kod producenta „rln”) otrzymała oznaczenie Z.F. K. 43/1 (wyprodukowano jedynie krótką serię około 100 egzemplarzy).
Dane techniczne:
| Masa: Długość: Średnica: Powiększenie: Pole widzenia: |
0,57 kg (z podstawą montażową) 153 mm 30 mm 4x 4,5° |
Opis konstrukcji:
Celownik teleskopowy z jednoczęściową podstawą bocznego montażu, ze złączem montażowym umieszczonym w dolnej części.
Centralna część tubusa o przekroju prostokątnym, jest wykonana techniką tłoczenia. Najpierw pokrywano go niebieską oksydą, a pod koniec wojny parkeryzowano. Wnętrze tubusu wypełnione azotem aby uniknąć pokrywania soczewek przez parę wodną.
Pokrętła regulacyjne rozmieszczono na górze (poprawki na znoszenie boczne) i po lewej stronie (regulacja odległości ze skalą od 100 do 800 metrów, z podziałką co 50 metrów). Okular można było obustronnie zabezpieczyć skórzanymi osłonkami średnicy 35 mm, które dodatkowo umocowano na pasku długości ok. 280 mm.
Po zdemontowaniu z broni celownik był przenoszony w drewnianym lub metalowym futerale transportowym.
