Historia konstrukcji:
Samolot rozpoznawczy opracowany w norweskich zakładach Marinens Flyvebåtfabrikk przez zespół konstruktorów, którym kierował kapitan Johann E. Høver. Prototyp został oblatany 28 września 1931 roku. W latach 1932-1939 wyprodukowano 29 egzemplarzy seryjnych (z czego ostatnie 4 w momencie wybuchu wojny znajdowały się wciąż na terenie fabryki w stadium końcowego montażu). Otrzymały one parzyste numery ewidencyjne od F.300 do F.354 (numer F.314 został użyty dwukrotnie).
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia skrzydeł: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Prędkość przelotowa: Prędkość lądowania: Prędkość wznoszenia: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
3 osoby 1.851 kg 2.852 kg górny płat 15,41 m, dolny płat 10,55 m 11,72 m 4,45 m 3,50 m2 1 silnik 14-cyl. w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzony powietrzem, typu Armstrong-Siddeley „Panther” II o mocy 583 KM 235 km/h na wysokości 850 m 170 km/h 95 km/h 3’30” na wysokość 1.000 m 5.000 m normalny 800 km, z dodatkowym zbiornikiem paliwa 1.200 km 2 km Browning kal. 7,9 mm, 300 kg bomb |
Opis konstrukcji:
Jednosilnikowy wodnosamolot pływakowy zbudowany w układzie zastrzałowego dwupłata o konstrukcji mieszanej. Kratownicowy kadłub ze spawanych metalowych rur kryty w przedniej części panelami z blachy duraluminiowej a w pozostałej płótnem, mieścił odkryte kabiny trzyosobowej załogi. Płaty o konstrukcji mieszanej kryte płótnem. W centropłacie znajdowały się dwa zbiorniki paliwa uzupełnione o trzeci zabudowany w kadłubie. Za podwozie służyły dwa duże metalowe pływaki zakupione w firmie Short.
Silnik bez osłony pierścieniowej napędzał dwułopatowe śmigło drewniane o stałym skoku. Ostatnie samoloty wyposażano w trójłopatowe śmigła metalowe francuskiej firmy Ratier o zmiennym skoku. W norweskich zakładach Marinens Minevesen z Horten uruchomiono licencyjną produkcję brytyjskich silników.
Stały karabin maszynowy był zabudowany nad centropłatem górnego skrzydła. Uzbrojenie strzeleckie uzupełniał ruchomy karabin maszynowy zamontowany na obrotniku w tylnej kabinie strzelca. Pod kadłubem można było podwiesić bomby lotnicze – 3 głębinowe po 100 kg lub 4 zwykłe po 50 kg.
