Historia konstrukcji:
Plecakowy miotacz ognia Fm.W. 35 został opracowany w połowie lat 30-tych w niemieckich zakładach Deutschen Waffen und Munitionsfabriken (DWM) w Borsigwalde. Pierwsze zamówienie na 168 egzemplarzy seryjnych złożono 11 czerwca 1938 roku. Produkcję szelek nośnych realizowały zakłady Stiegelmeier z Herfort. Do 1941 roku wyprodukowano około 1000 egzemplarzy.
Dane techniczne:
| Masa całkowita: Pojemność zbiornika: Donośność: |
35,8 kg cieczy zapalającej 11,8 litra, sprężonego azotu 5 litrów 25-30 m |
Opis konstrukcji:
Ciecz zapalająca znajdowała się w dużym cylindrycznym zbiorniku ciśnieniowym umieszczonym pionowo na szelkach nośnych. Po jego lewej stronie znajdowała się butla miesząca 5 litrów sprężonego azotu (pod ciśnieniem 25 atmosfer) używanego do miotania cieczy zapalającej. Za pośrednictwem gumowego węża z metalowym oplotem ciecz zapalająca trafiała do długiej rury z zaworem spustowym, zakończonej elektryczną prądownicą.
Z miotacza tego typu można było oddać około 15 jednosekundowych „strzałów ogniowych”. Jako ciecz zapalającą stosowano zazwyczaj mieszankę ciężkiego i lekkiego oleju smołowego Flammöl 19, ale w warunkach bojowych używano także innych mieszanek substancji ropopochodnych.
