Historia konstrukcji:
Karabinowa nasadka do miotania granatów systemu Vivien-Bessière (w skrócie VB) została opracowana w 1915 roku we Francji. Użycie jej pozwalało znacznie zwiększyć zasięg oddziaływania odłamkowych granatów przydając się zarówno w działaniach obronnych (wcześniej zmuszając przeciwnika do zalegania na przedpolu) jak i w fazie ataku (zwalczanie gniazd karabinów maszynowych) przewyższając zasięg rzutu granatami ręcznymi.
W 1917 roku podczas Pierwszej Wojny Światowej siły zbrojne Grecji otrzymały dużą liczbę broni tego typu w ramach pomocy materiałowej od Aliantów. Nasadki montowano na karabinach 8 mm Lebel M.1886/93. Prosta konstrukcja pozwalała na przydzielenie garłaczy po jednym na drużynę strzelecką piechoty.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa nasadki: Długość: Szybkostrzelność: |
50 mm 1,5 kg ? mm 4-9 strz./min |
Opis konstrukcji:
Nasadka karabinowa w kształcie kielicha o średnicy 50 mm składała się z rury przedniej (była na tyle długa że mieściła do 2 granatów), stożkowej komory gazowej i tulejowej nasady zakładanej na lufę karabinu powtarzalnego (po bokach miała dwie szczeliny pozwalające ominąć muszkę oraz obsadę bagnetu).
Do celowania wykorzystywano dodatkowy celownik wyskalowany do 170 metrów (z podziałką co 10 metrów) lub przy jego braku strzelec obserwował punkt upadku pocisków i kierując się własnym wyczuciem własnoręcznie dokonywał poprawek położenia broni.
Po oparciu kolby karabinu o ziemię i przy kącie podniesienia lufy 85 stopni uzyskiwano donośność minimalną 80 metrów, natomiast przy kącie podniesienia lufy 45 stopni uzyskiwano donośność maksymalną 190 metrów.
Amunicja:
Granaty transportowano w drewnianych skrzynkach mieszczących 48 granatów.
Odłamkowa
| Wysokość korpusu: Średnica korpusu: Masa granatu: Masa materiału wybuchowego: Donośność: |
82 mm 50 mm 475 g 60 g melinitu od 80 do 190 m |
Skorupa granatu była odlewana z żeliwa i od wewnątrz miała liczne nacięcia służące zwiększenia fragmentacji odłamków. Podczas miotania standardowy ostry nabój karabinowy przechodził poprzez tulejkę przez środek granatu i poprzez zbicie spłonki inicjował wkręcony w boczne gniazdo bardzo prosty zapalnik czasowy obejmujący ścieżkę prochową o czasie spalania 5-6 sekund na której końcu znajdował się detonator. Uchodzące za pociskiem karabinowym gazy wylotowe oddziaływały na dno granatu nadając mu prędkość wylotową.
