Historia konstrukcji:
Moździerz piechoty 50 mm Mle 37 został opracowany we francuskich zakładach Edgar Brandt. Został zaprojektowany dla zastąpienia garłacza VB, stosowanego wraz z karabinami piechoty. Masowa produkcja została podjęta dopiero w 1939 roku. Pierwotnie zamówiono 21 tysięcy egzemplarzy a w maju 1940 roku podniesiono zamówienie do 56 tysięcy egzemplarzy. Do kapitulacji wyprodukowano około 29 tysięcy egzemplarzy ale tylko niewielka liczba trafiła do jednostek pierwszej linii ze względu na opóźnienia odnotowane w produkcji amunicji.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
50 mm na stanowisku 3,65 kg 415 mm 45º (stały) 8º 25 strz./min |
Opis konstrukcji:
Broń zaopatrzona w gładkościenną lufę. Przyjęto rozwiązanie ze stałym kątem podniesienia lufy opartej o półkolistą płytę oporową z kolcem i podpartą rozkładanym dwójnogiem. Regulacja donośności odbywała się za pomocą upuszczania gazów z przewodu lufy. Na lufie znajdował się szereg otworów przesłanianych obrotową tuleją sterowaną przez strzelca, która regulowała ciśnienie gazu działającego na pocisk.
Amunicja:
Masową produkcję rozpoczęto dopiero w marcu 1940 roku i do kapitulacji wyprodukowano 87 tysięcy pocisków. Granaty przenoszono w materiałowych torbach po 8 sztuk lub w metalowych pojemnikach po 15 sztuk (4 osobowa sekcja miała przy sobie 46 sztuk – dwa pojemniki po 15 szt. oraz 2 torby po 8 szt.).
Odłamkowa 50 mm FA Mle 1939
| Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Prędkość początkowa: Donośność: |
0,6 kg 57g Tolite albo 70g NX do 70 m/s od 70 do 450 m |
Pocisk z grubościenną skorupą karbowaną od wewnątrz dla wymuszonej fragmentacji oraz wypełnioną materiałem wybuchowym (zasięg rażenia odłamkami do 30 metrów). Stosowano głowicowy zapalnik uderzeniowy Fusée percutante détonateur de 19/23 mm B Mle 1937. Stabilizacja pocisku w locie za pomocą brzechw.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 5 cm Granatenwerfer 203 (f).
