Historia konstrukcji:
Radar kontroli obszaru JB został opracowany w Związku Południowej Afryki. Jego nazwa jest skrótem od miasta Johannesburg, gdzie w 1939 roku zainicjowano prace nad techniką radiolokacji. Po spotkaniu z brytyjskimi naukowcami wracający do Nowej Zelandii dr Ernest Marsden zatrzymał się w Cape Town aby podzielić się świeżo zdobytą wiedzą na ten temat. Prace projektowe podjęto niezwłocznie w południowoafrykańskim instytucie geofizycznym Bernard Price Institute (BPI) z Witwatersrand University w Johannesburgu. W zespole projektowym znaleźli się prof. Basil F. J. Shonland (odpowiadał za nadzór nad całym projektem plus opracowanie zespołu antenowego), dr Christopher P. Gane (nadajnik), dr Guerino R. Bozzoli (wszyscy z BPI) oraz prof. W. Eric Phillips z Natal University College (obaj odpowiadali za odbiornik) oraz dr Noel Roberts z University of Cape Town (wyświetlacz oraz układy zobrazowania danych). 18 września 1939 roku kontrolę nad pracami rozwojowymi przejęło wojsko w ramach South African Corps of Signal. Wykorzytano dostępne na rynku cywilne komponenty. Prace przebiegały szybko i 16 grudnia 1939 roku dokonano pierwszego namiaru na stały obiekt znajdujący się w odległości 8 km od aparatury nadawczej. Prototyp ten nosił oznaczenie kodowe JB0.
Po zebraniu doświadczeń przystąpiono do skompletowania dwóch radarów obrony wybrzeża które otrzymały oznaczenie kodowe JB1. Tym razem opracowano wersję mobilną posadowioną na 2 ciężarówkach – jedna z aparaturą nadawczą, a druga z odbiorczą. W czerwcu 1940 roku pierwszy zestaw rozmieszczono na Signal Hill koło Cape Town, a w lipcu 1940 roku drugi zestaw na Avoca koło Durbanu. Z wykorzystaniem tych radarów uzyskiwano praktyczny zasięg do 50 km.
27 lipca 1940 roku dla przeciwdziałania włoskim nalotom prowadzonym z włoskiej Afryki Wschodniej radar z Durbanu przeniesiono do kenijskiego miasta Mambrui (ok. 160 km na północ od Mombasy). Gotowość operacyjną uzyskał on 1 sierpnia 1940 roku. Drugi radar z Cape Town i kolejne 4 zestawy zainstalowano w tym rejonie do 16 lutego 1941 roku. Ważnym usprawnieniem konstrukcji była nowa antena obrotowa, którą zaprojektował dr Guerino R. Bozzoli. Po ustaniu walk na tym froncie 18 czerwca 1941 wszystkie radary przeniesiono w strefę Kanału Sueskiego.
12 czerwca 1941 roku na potrzeby jednostek obrony wybrzeża zamówiono 25 udoskonalonych radarów, które otrzymały oznaczenie kodowe JB3. Częstotliwość pracy podniesiono do 120 MHz oraz zastosowano wspólną obrotową antenę nadawczo-odbiorczą. Z jej wykorzystaniem uzyskiwano zasięg ok. 150 km dla bombowca lecącego na dużym pułapie oraz ok. 30 km przy wykrywaniu jednostek nawodnych.
12 radarów rozmieszczono na wybrzeżu w okolicach Cape Town, Port Elizabeth, East London oraz Durbanu. Radary te pozostały w służbie do końca 1943 roku, po czym zastąpiły je nowsze modele amerykańskie i brytyjskie.
Dane techniczne:
| Częstotliwość: Moc impulsu: Czas trwania impulsu: |
85,7 MHz (JB0 oraz JB1) lub 120 MHz (JB3) 5 kW 20 μ |
Opis konstrukcji:
W aparaturze nadawczo-odbiorczej jako lampy zastosowano triody typu Acorn 955 oraz pentody typu Acorn 956 (modele JB0 oraz JB1) a potem 2 triody 354E (model JB3). Zastosowano oddzielne anteny dipolowe typu Sterba – nadawczą i odbiorczą (początkowo stałe, a potem obrotowe). Jako wyświetlacz używano komercyjny oscyloskop.