Historia konstrukcji:
Czołgowy karabin maszynowy M.G. 34 był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany na początku lat 30-tych XX wieku przez zespół konstruktorów z niemieckich zakładów Rheinmetall-Borsig A.G. w Düsseldorfie. – na ich czele stał znany konstruktor broni strzeleckiej Louis Stange. Pomimo wysokich kosztów produkcji produkcję tej broni utrzymano do końca wojny.
W katalogu wzorów uzbrojenia otrzymał oznaczenie Gerät 2-1018.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Szybkostrzelność: |
7,9 mm 7,9×57 Mauser 10,3 kg z kolbą 1.219 mm 627 mm teoretyczna 900 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię krótkiego odrzutu lufy. Zamek ryglowany przez obrót tłoka zaporowego. Lufa o 4 prawoskrętnych bruzdach o skoku 240 mm, chłodzona powietrzem i na całej długości osłonięta płaszczem. Zasilanie broni z taśmy metalowej rozsypnej. Konstrukcja spustu pozwalała na prowadzenia ognia pojedynczego jak i ciągłego.
Od standardowej wersji piechoty poza cięższą osłoną lufy zaopatrzoną w ograniczoną liczbę otworów wentylacyjnych wersję czołgową odróżniał brak muszki, przedniego mocowania dwójnogu oraz montaż na stałych lawetach bez kolby (aczkolwiek na pokładzie pojazdu znajdował się zestaw pozwalający na konwersję zdemontowanego karabinu do wersji polowej obejmujący właśnie brakujące elementy).
Jarzmo broni i celownik w zależności od wersji pojazdu:
– w kadłubowym lub wieżowym stanowisku strzeleckim w pancernym jarzmie kulowym typu Kugelblende stosowano celownik K.Z.F. 2,
– w przypadku montażu jako współosiowy wykorzystywano dodatkową skalę teleskopowego celownika optycznego Turmzielfernrohr służącego do prowadzenia ognia z armaty,
– w przedziałach bojowych transporterów opancerzonych i dział samobieżnych oraz na stropie wieży czołgów (typu Fliegerbeschussgerät) stosowano standardowy karabin maszynowy MG 34 w wersji używanej przez piechotę.
Amunicja:
Najczęściej wykorzystywano naboje zaopatrzone w łuski stalowe o masie 10,9 g, długości 57 mm i średnicy dna 11,95 mm.
Zwykła Patrone schweres Spitzgeschoß
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
80,6 mm 35,3 mm 26,7 g 12,8 g 2,75g 755 m/s |
Pocisk s.S. pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. Miał on balistykę zoptymalizowaną do strzelania na duże odległości.
Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 5 mm ustawioną pionowo.
Przeciwpancerna Patrone Spitzgeschoß mit Kern
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
80,6 mm 37,3 mm 25,45 g 11,55 g 5,8 g 2,8 g 785 m/s |
Pocisk S.m.K. pełnopłaszczowy z rdzeniem stalowym.
Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 8 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.
Przeciwpancerna ze smugaczem Patrone Spitzgeschoß mit Kern L’Spur
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
80,6 mm 37,3 mm 23,95 g 10,0 g 2,6 g 2,8 g 785 m/s |
Pocisk S.m.K. L’Spur pełnopłaszczowy z rdzeniem stalowym, w którego dennej części umieszczono smugacz.
Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 8 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.
Przeciwpancerna Patrone Spitzgeschoß mit Kern (geharted)
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
80,5 mm 28,6 mm 26,8 g 12,6 g 8,25 g 3,6 g 875 m/s |
Pocisk S.m.K.(H) pełnopłaszczowy z rdzeniem z węglika wolframu.
Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 13 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.
Szkolna Platzpatrone 33
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa ładunku miotającego: |
80,6 mm 31 mm ? g 1 g |
Używane do celów szkoleniowych ślepe naboje z drewnianym pociskiem Holzgeschoß 33 (wydrążonym w środku), który rozpadał się po opuszczeniu lufy.
