Samochód pancerny Pantserwagen M.36

Historia konstrukcji:
Samochód pancerny M.36 był używany przez siły zbrojne Holandii.

Został opracowany w szwedzkiej firmie AB Landsverk w Landskronie w odpowiedzi na zamówienie holenderskie z 1937 roku. Nowy pojazd powstał na bazie konstrukcji opracowanego na eksport samochodu pancernego Pansarbil Landsverk L-180. Zgodnie z  życzeniem zamawiającego w miejsce działka kalibru 20 mm zamontowano w wieży armatę przeciwpancerną Bofors kalibru 37 mm – na eksport wersja ta była oznaczona Pansarbil Landsverk L-181.

Zastosowanie:

12 pojazdów dostarczono do Holandii w 1936 roku i trafiły one na wyposażenie powołanego 1 kwietnia 1936 roku dywizjonu samochodów pancernych kawalerii 1e Eskadron Pantserwagens.

Dane techniczne:

Załoga:
Masa:
Wymiary:
Jednostka napędowa:
 
 
Skrzynia przekładniowa:
Układ napędowy:
Prędkość maksymalna:
Zbiornik paliwa:
Zasięg:
Uzbrojenie:
Opancerzenie:
5 osób
6100 kg
5870 x 2240 x 2330 mm, prześwit 250 mm
silnik 6-cyl. w układzie rzędowym, chłodzony cieczą,
zapłon iskrowy, pojemność 3663 cm3,
typu Daimler-Benz M 09 o mocy 65 KM przy 2900 obr./min
5 biegów, z rewersem i terenowym reduktorem
6×4
na drodze 70 km/h do przodu i 30 km/h do tyłu
120 litrów
na drodze 300 km
1 armata Bofors kal. 37 mm, 3 km M.20 kal. 6,5 mm
od 5 do 9 mm

Opis konstrukcji:
Do budowy pojazdu wykorzystano podwozie niemieckiej firmy Daimler-Benz G3a zaopatrzone w dodatkowe stanowisko kierowcy umieszczone w tylnej części ramy. Opancerzenie pancernej nadbudowy wynosiło 5 mm kadłub oraz 9 mm wieża.

Chłodnice cieczy chłodzącej silnik znajdowały się w przedniej części kadłuba oraz po jego bokach, za przednim kołem. Przed ostrzałem z broni małokalibrowej zabezpieczały je pancerne żaluzje (przednia ruchoma, zamykana z wnętrza wozu). Zawieszenie kół na sztywnych osiach amortyzowanych resorami eliptycznymi (obie tylne osie wspólnym resorem). Hamulce hydrauliczne.

Czterosuwowy silnik górnozaworowy (ohv). Średnica cylindra 82,5 mm, skok tłoka 115 mm, stopień sprężania 5,45:1. Gaźnik typu Zenith. Umieszczony z przodu silnik poprzez skrzynię przekładniową przekazywał napęd na koła obu tylnych osi. Stosowano masywy na stalowych felgach które były odporne na przestrzelenie, ale znacznie utrudniały poruszanie się na miękkim podłożu. Do jazdy poza drogami twardymi na tylne koła zakładano gumowo-metalową gąsienicę, zdecydowanie poprawiającą właściwości w terenie. Najtrudniejszą przeszkodę stanowiły wszelkiego rodzaju rowy i kanały melioracyjne jakże typowe dla holenderskiego krajobrazu.

Główne uzbrojenie zamontowano w wieży wraz z karabinem maszynowym, natomiast dodatkowe dwa karabiny maszynowe znajdowały się w przednim i tylnym, kadłubowym stanowisku strzeleckim ulokowanym obok kierowcy. Zamontowana w wieży 37 mm armata Bofors mogła się poruszać w pionie w zakresie od -9,5° do +23°.

Przejęte egzemplarze w służbie niemieckiej otrzymały oznaczenie Panzerspähwagen L 202 (h).

Źródła:

Mariusz Skotnicki „Niemieckie samochody pancerne 1905-1945”, wyd. Pegaz-Bis

Internet:

http://www.waroverholland.nl/

http://www.landsverk-m38.nl/

http://www2.landskrona.se/kultur/landsverk/militart/pansarstart.html

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *