Historia konstrukcji:
Samochód pancerny M.39 był używany przez siły zbrojne Holandii.
Został opracowany w holenderskich zakładach DAF (Van Doorne’s Aanhangwagenfabriek) w Eindhoven. Oznaczenie producenta DAF P.T. 3 Pantrado. Koszt jednego pancernego kadłuba wynosił 44.133 guldeny.
Szwedzkie wieże z uzbrojeniem dostarczone we wrześniu 1939 roku. 8 z nich zamontowane na kadłubach do wybuchu wojny, z czego dwie bez uzbrojenia.
Prototyp nowego samochodu pancernego był testowany pomiędzy lipcem a wrześniem 1938 roku. Porównanie z modelem M.36 wypadło bardzo dobrze na korzyść nowej konstrukcji. Dla dalszych serii pojazdów planowano zastosowanie napędu w układzie 6×6 (własne rozwiązanie firmy DAF).
Zastosowanie:
Nowo produkowane pojazdy były kierowane do zbiorczego dywizjonu (Depot Eskadron Pantserwagens) w Hadze, gdzie załogi odbywały przeszkolenie. Do wybuchu wojny gotowość operacyjną osiągnęło tylko 7 pojazdów.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Wymiary: Układ napędowy: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zbiornik paliwa: Zasięg: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
5 osób 5800 kg 4750 x 2080 x 2160 mm, prześwit 430 mm 6×4 silnik 8-cyl, w układzie widlastym, chłodzony cieczą, zapłon iskrowy, pojemność 3924 cm3, typu Ford 239 o mocy 95 KM przy 3600 obr./min 4 biegi, z rewersem i terenowym reduktorem na drodze 75 km/h do przodu, 50 km/h do tyłu 100 litrów na drodze 300 km 1 armata Bofors kal. 37 mm, 3 km M.20 kal. 6,5 mm od 7 do 9 mm |
Opis konstrukcji:
Silnik był umieszczony w środku pojazdu (za wieżą, po prawej stronie) i za pośrednictwem przekładni napędzał koła obu tylnych osi. Zawieszenie kół zostało opracowane przez inżynierów van der Trappen oraz Hubert van Doorne (ciężarówki system Trado, samochód pancerny Pantrado).
Chłodnica cieczy chłodzącej silnik znajdowała się na tylnej ścianie kadłuba osłonięta pancerną żaluzją. Po prawej stronie kadłuba na wysokości silnika znajdowała się żaluzja umożliwiająca wentylację i zasysanie powietrza. Hamulce hydrauliczne. Ogumienie pneumatyczne z terenowym bieżnikiem.
Główne uzbrojenie zamontowano w wieży wraz z karabinem maszynowym, natomiast dodatkowe dwa karabiny maszynowe znajdowały się w przednim i tylnym, kadłubowym stanowisku strzeleckim ulokowanym obok kierowcy. Zamontowana w wieży 37 mm armata Bofors mogła się poruszać w pionie w zakresie od -9,5° do +23°.
Przejęte egzemplarze w służbie niemieckiej otrzymały oznaczenie Panzerspähwagen DAF 201 (h).
