Historia konstrukcji:
Samochód pancerny Wilton-Fijenoord był używany przez siły zbrojne Holandii.
Został opracowany w holenderskich zakładach Dok- en Werf-Maatschappij Wilton-Fijenord w Schiedam na bazie zmodyfikowanego podwozia i układu napędowego niemieckiego samochodu ciężarowego Krupp L 2 H 43. Zamówienie na 3 samochody tego typu zostało złożone w 1933 roku.
W 1934 roku samochód był testowany w KNIL – stwierdzono za dużą masę powodującą zapadanie się w grząskim terenie oraz zbyt słaby i przegrzewający się w tropikalnym klimacie silnik.
W 1935 roku 2 samochody tego typu zostały sprzedane do Brazylii. Ostatni pojazd pozostał w Holandii i wziął udział w walkach w maju 1940 roku.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Wymiary: Rozstaw osi: Układ napędowy: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zbiornik paliwa: Zasięg: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
4 osoby 4500 kg 5060 x 2200 x 2300 mm, prześwit 225 mm 2470 + 860 mm 6×4 silnik 4-cyl. w układzie przeciwsobnym, chłodzony powietrzem, zapłon iskrowy, pojemność 3308 cm3, typu Krupp M 304 o mocy 60 KM przy 2500 obr./min 4 biegi do przodu plus wsteczny na drodze 60 km/h 65 litrów 250 km 3 km M.20 kal. 6,5 mm od 3 do 6 mm |
Opis konstrukcji:
Za podwozie posłużyło standardowe podwozie niemieckiego samochodu ciężarowego Krupp L 2 H 43, na którym posadowiono spawane pancerne nadwozie wykonane z płyt o grubości do 6 mm. Postarano się o pochylenie wszystkich płyt względem bocznej płaszczyzny pojazdu co miało zwiększyć skuteczność ochrony wnętrza przed pociskami broni strzeleckiej i odłamkami pocisków artyleryjskich. Zawieszenie kół na podwójnych wahaczach mocowanych do ramy. Obie tylne osie były amortyzowane wspólnym resorem eliptycznym. Hamulce mechaniczne działały na wszystkie koła.
Czterosuwowy silnik górnozaworowy (ohv). Średnica cylindra 90 mm, skok tłoka 130 mm, stopień sprężania 5,2:1. Gaźnik typu Solex BFHL 40. Umieszczony z przodu silnik poprzez skrzynię przekładniową przekazywał napęd na koła obu tylnych osi. Stosowano opony rozmiaru 7.50-17”.
Uzbrojenie umieszczono w obrotowej wieży oraz w dwóch stanowiskach znajdujących się z przodu i z tyłu kadłuba. W kadłubie zabudowano elektryczny wentylator do usuwania powstających podczas prowadzenia ognia gazów z wnętrza przedziału bojowego.
