Historia konstrukcji:
Pistolet samopowtarzalny Walther Polizeipistole (w skrócie PP) był używany przez siły zbrojne Iranu.
Został opracowany w 1929 roku w niemieckich zakładach Carl Walther Waffenfabrik w Zella-Mehlis. W okresie międzywojennym w ramach oferty eksportowej producenta został on zakupiony przez wiele państw i wprowadzony na uzbrojenie ich sił zbrojnych oraz formacji policyjnych.
W 1939 roku Iran zakupił na potrzeby swoich sił zbrojnych 100 egzemplarzy.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Wysokość: Szerokość: Długość linii celowniczej: Długość lufy: Zasilanie: |
9 mm 9×17 Short (.38 ACP) bez magazynka 0,66 kg z pełnym magazynkiem ? kg 170 mm 109 mm 30 mm 125 mm 98 mm magazynek na 7 naboi |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię odrzutu zamka swobodnego. Lufa gwintowana, zaopatrzona w 6 prawoskrętnych bruzd o skoku 240 mm. Mechanizm spustowy z kurkiem zewnętrznym z samonapinaniem (DA – Double Action). Znajdujący się po lewej stronie zamka dźwigniowy bezpiecznik działa bezpośrednio na iglicę.
Zasilanie broni w amunicję za pomocą jednorzędowego magazynka pudełkowego wkładanego do chwytu. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek pozostawał w tylnym położeniu.
Zastosowano celownik szczerbinkowy ze stałą nastawą na odległość 50 m, współpracujący z muszką umieszczoną nad wylotem lufy.
Irańskie pistolety były oksydowane na czarno, z czarnymi bakelitowymi okładzinami rękojeści. Napisy na szkielecie w języku Farsi.
Amunicja:
Zwykła 9 mm
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa materiału miotającego: Prędkość wylotowa: |
25 mm 11,6 mm 9,7 g 6,1 g 0,21 g 256 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem.
