Historia konstrukcji:
Wiroszybowiec opracował austriacki imigrant Raoul Hafner. Po wybuchu wojny pod wrażeniem użycia bojowego niemieckich jednostek powietrzno-desantowych spodziewano się sformowania podobnych jednostek także w Wielkiej Brytanii. Mając świadomość deficytu jedwabiu potrzebnego do produkcji bardzo dużej ilości spadochronów oraz ograniczenia ich udźwigu zmuszającego skoczka do zabrania tylko niezbędnego wyposażenia padła propozycja opracowania miniaturowego jednoosobowego wiroszybowca pozwalająca zapobiec tym ograniczeniom. Zaprezentowany w 1941 roku prototyp pozwalał zabrać pilota wraz ze spadochronem, ręczny karabin maszynowy „Bren” (z zapasem 300 naboi) oraz innym podstawowym wyposażeniem. Do jego holowania można było wykorzystać dostępne w dużej ilości lekkie maszyny jak np. szkolno-treningowe „Tiger Moth”. Po zwolnieniu z holu w pobliżu strefy lądowania wiroszybowiec lądował punktowo z wykorzystaniem zjawiska autorotacji i wymagał jedynie skróconego szkolenia w pilotażu.

O ile pomysł ten wydawał się atrakcyjny dla ograniczonych akcji dywersyjnych to jednak był nierealny w warunkach dużej operacji desantowej, do przeprowadzenia której opracowano kilka modeli transportowych szybowców desantowych .

Zbudowano zatem jedynie serię prototypów do prób w locie w Airborne Forces Experimental Establishment w Ringway, Manchester. Jeden z nich z oznaczeniem P-5 (numer seryjny 8381M) jest prezentowany w Museum of Army Flying w Middle Wallop.