Historia konstrukcji:
Armata przeciwpancerna opracowana w szwedzkich zakładach Bofors pod oznaczeniem 37 mm Pansarvärnskanoner m/34.
Dania zakupiła jedną armatę tego typu w 1934 roku wraz z licencją na podjęcie produkcji. W rządowym arsenale wojsk lądowych Hærens Våbenarsenal w Kopenhadze (wcześniej nosił on nazwę Hærens Tøjhus) w latach 1936-1937 wyprodukowano dalsze 68 egzemplarzy. Część z nich zmodernizowano później do standardu działa M. 1937.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy: |
37 mm 37x257R na stanowisku 350 kg, w transporcie 900 kg (z przodkiem) 43 kg 84,5 kg z zamkiem 1.665 mm 450 mm od -10° do +25° 50° 20 strz./min |
Opis konstrukcji:
Armata zaopatrzona w półautomatyczny zamek klinowy o ruchu pionowym. Opornik hydrauliczny z powrotnikiem sprężynowym. Podczas transportu armata była podpisana pod przodek Forstilling M. 1932 (masa załadowanego 520 kg). Amunicję transportowano w biedkach typu Patronkarre M. 1932. Koła szprychowe typu motocyklowego z ogumieniem pneumatycznym dostosowanym do trakcji motorowej.
Amunicja:
Przeciwpancerna Pansergranatpatron M. 1939S
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
0,7 kg 800 m/s 7.100 m |
Amunicja scalona z zapalnikiem dennym.
Używano także amunicji odłamkowej Brisantgranatpatron M. 1934S oraz amunicję przeciwpancerną ze smugaczem Panserprojektilpatron M. 1938 S.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 3,7 cm Pak 157 (d).
