Historia konstrukcji:
Armata morska opracowana w Wielkiej Brytanii w 1899 roku i przyjęta na uzbrojenie w 1901 roku. Wycofane ze służby okręty przekazały swoje uzbrojenie na potrzeby jednostek artylerii nadbrzeżnej. Montowano je w umocnionych stanowiskach w pobliżu najważniejszych portów morskich całego Imperium Brytyjskiego.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Długość lufy: Kąt podniesienia w elewacji: Szybkostrzelność: |
152,4 mm (6 cali) 7517 kg (lufa z zamkiem) 7092,4 mm (w tym część gwintowana 5933 mm) od -7° do +20° 5 strz./min |
Opis konstrukcji:
Zamek śrubowy. Lufa zaopatrzona w 24 bruzdy. Lawety stosowane w artylerii nadbrzeżnej pozwalały na uzyskanie większego kąta podniesienia, co podnosiło donośność wystrzeliwanych pocisków.
Amunicja:
Przeciwpancerna
| Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
45,4 kg 10,49 kg 784 m/s 13.350 m (14.600 jardów) |
Pocisk z zapalnikiem dennym.
Zastosowanie:
Dwie armaty nadbrzeżne BL 6-in. Mk. VII zainstalowano między innymi w 1911 roku w Fort Scratchley (założony w 1882 roku). Armaty te wsławiły się otwarciem ognia 8 czerwca 1942 roku do japońskiego okrętu podwodnego I-21 (pod dowództwem Kapitana Kanji Matsumury), ostrzeliwującego australijski port Newcastle.
I-21 otworzył ogień o 02:17 celując w urządzenia portowe – płynął w odległości 9 mil. łącznie wystrzelił 34 pociski, z których 8 oświetlających. Nie spowodowały one ofiar w ludziach, a jedynie minimalne szkody materialne, ponieważ wiele z japońskich pocisków to niewybuchy. Po 13 minutach armaty nadbrzeżne pod dowództwem kapitana Watsona otworzyły ogień o 02:26. Po zaledwie 4 strzałach Australijczyków oddanych w stronę niewidocznego celu, japoński okręt przerwał walkę, oddalając się czym prędzej od brzegu w zanurzeniu.
