Pistolet samopowtarzalny Pistole P 38

Historia konstrukcji:
Pistolet samopowtarzalny P 38 był używany przez siły zbrojne Niemiec.

Został opracowany w niemieckich zakładach Carl Walther Waffenfabrik w Zella-Mehlis (kod producenta „ac”). Prace rozwojowe prowadzono od 1934 roku. Rozwiązania zamka opracowali Erich i Georg Walther, a mechanizm ryglowania Fritz Walther i Fritz Barthelmes.

Produkcja seryjna tak zwanej serii zerowej (numery seryjne od 01 do 013000) została podjęta na początku 1939 roku, z formalnym zamówieniem sił zbrojnych na 800 egzemplarzy. Oficjalne testy poligonowe zakończyły się 26 kwietnia 1940 roku.

W katalogu wzorów uzbrojenia otrzymał oznaczenie Gerät 1-2019.

Do czerwca 1940 roku wojsko odebrało od producenta 9.750 egzemplarzy i dopiero w kwietniu 1941 roku osiągnięto planowany poziom produkcji wynoszący 10 tysięcy egzemplarzy miesięcznie. Do kwietnia 1945 roku wyprodukowano ok. 585 tysięcy egzemplarzy.

Dla zaspokojenia ogromnych potrzeb podczas toczącej się wojny od czerwca 1942 roku podjęto produkcję w zakładach Spreewerk G.m.b.H. w Berlin-Spandau (część koncernu DIWAG, czyli Deutsche Industrie-Werke A.G., kod producenta „cyq” – wyprodukowano ok. 283 tysięcy egzemplarzy), a od grudnia 1942 roku także w zakładach Mauser Werke A.G. w Oberndorfie (kod producenta „byf”, a od 1945 roku nowy kod „SVW” – wyprodukowano ok. 323 tysięcy egzemplarzy).

Produkcja jednego egzemplarza wymagała ok. 13 roboczogodzin, 4,35 kg surowców, a cena jednostkowa wynosiła 35 RM.

Dane techniczne:

Kaliber:
Amunicja:
Masa:
 
Długość całkowita:
Wysokość:
Szerokość:
Długość lufy:
Długość linii celowniczej:
Zasilanie:
Szybkostrzelność:
8,92 mm
9×19 Parabellum
bez magazynka 860 g,
z pełnym magazynkiem ? g
214 mm
136 mm
37 mm
125 mm
185 mm
magazynek na 8 naboi
praktyczna 16 strz./min

Przekrój pistoletu samopowtarzalnego Pistole P 38

Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię krótkiego odrzutu lufy, z zamkiem ryglowanym niesymetrycznym ryglem wahliwym umieszczonym pod lufą. Lufa gwintowana, zaopatrzona w 6 prawoskrętnych bruzd o skoku 250 mm. Mechanizm spustowy z kurkiem zewnętrznym z samonapinaniem (DA – Double Action). Sprężyny powrotne zamka umieszczone symetrycznie po jego bokach. Wewnętrzny samoczynny bezpiecznik blokuje iglicę do czasu pełnego ściągnięcia spustu, a dodatkowo zastosowano zewnętrzny bezpiecznik skrzydełkowy.

Podzespoły pistoletu samopowtarzalnego Pistole P 38

Zasilanie broni w amunicję za pomocą jednorzędowego magazynka pudełkowego wkładanego do chwytu. Pusty magazynek ma masę 72 g. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek pozostawał w tylnym położeniu.

Zastosowano celownik szczerbinkowy ze stałą nastawą na odległość 50 m, współpracujący z muszką umieszczoną nad wylotem lufy.

Dokumentacja fabryczna pistoletu samopowtarzalnego Pistole P 38

Amunicja:
Stosowano łuski mosiężne lub stalowe, długości 19,1 mm i średnicy dna 10 mm.

Naboje pakowano po 16 sztuk w kartonowe opakowania, 52 opakowań w pudełka Tragschlaufe mieszczące 832 naboje, a 5 pudełek w zbiorcze drewniane skrzynki Patronenkasten 88 mieszczące 4.160 naboi (wymiary 470 x 345 x 100 mm, masa ok. 60 kg).

Zwykła 9 mm Pistolenpatrone 08

Długość naboju:
Długość pocisku:
Masa naboju:
Masa pocisku:
Masa ładunku miotającego:
Prędkość wylotowa:
Donośność:
29,7 mm
15,7 mm
10,90 g (łuska stalowa) lub 12,35 g (mosiężna)
8 g
0,36 g Nz.Stb.P. n/A. (0,8*0,8)
310 m/s
praktyczna 50 m

Pocisk Pistolengeschoß 08 pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem.

Przebijalność z odległości 25 m wynosi ok. 15 cm drewna sosnowego lub z odległości 50 m ok. 25 cm worek z piaskiem.

Zwykła 9 mm Pistolenpatrone 08 mit Eisenkern

Długość naboju:
Długość pocisku:
Masa naboju:
Masa pocisku:
Masa ładunku miotającego:
Prędkość wylotowa:
Donośność:
29,7 mm
15,7 mm
10,79 g
6,4 g
0,38 g Nz.Stb.P. n/A. (0,8*0,8)
400 m/s
praktyczna 50 m

Pocisk Pistolengeschoß 08 m. E. pełnopłaszczowy z rdzeniem z żelaza.

Szkolna Exerzier-Pistolenpatrone 08

Amunicja używana do celów szkoleniowych.

Źródła:

Instrukcja D 196 „Pistole 38, Einzelteile mit Abbildungen”, 1941 r.

Instrukcja H.Dv. 254 „Pistole 38. Beschreibung, Handhabung und Behandlungsanleitung”, 1940 r.

Instrukcja Waffeltafeln Wa 42/43 „Die Pistole 38”, 1942 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 1”, 1926 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 2”, 1931 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 3”, 1934 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 4”, 1934 r.

Instrukcja H.Dv. 242 / M.Dv. 536 / L.Dv. 404/1 „Anschießen der Handfeuerwaffen und M.G. (Erdwaffen)”, 1936 r.

Instrukcja D 158 „Behandlung der Handwaffen, des Maschinengewehrgeräts, der Panzerabwehrbüchsen sowie Kampfwagenkanonen bis 2,5 cm Kal. einschließlich bei Schnee, Kälte und Tauwetter”, 1941 r.

Instrukcja D 410 „Zusammenstellung der Inhaltszettel für Munition der Handfeuerwaffen und M.G. und Munitionsteile einschließlich der 2 cm Munition”, 1937 r.

Instrukcja D 443/1 „Kaliber-Einheiten der Munition für Handfeuerwaffen, M.G., Gr.W., 2 cm K., 3,7 cm K. und I.G.”, 1938 r.

Instrukcja H.Dv. 481/1 „Merkblatt für die Munition für Handfeuerwaffen und M.G.”, 1938 r.

Instrukcja H.Dv. 97/1 „Gerätliste”, 1943 r.

Terry Gander, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.

Jacek Wolfram „Broń strzelecka armii niemieckiej 1871-1945”, wyd. L&L, 2007 r.

Witold Głębowicz, Roman Matuszewski, Tomasz Nowakowski „Indywidualna broń strzelecka II wojny światowej”, wyd. Magnum-X, 2000 r.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *