Historia konstrukcji:
Karabin przeciwpancerny Fucile controcarro 35 (P) był używany przez siły zbrojne Włoch.
Został opracowany w Fabryce Karabinów w Warszawie przez zespół konstruktorów pod kierunkiem Józefa Maroszka. Przyjęty na uzbrojenie polskich sił zbrojnych pod oznaczeniem Karabin przeciwpancerny wzór 35.
Siły zbrojne Włoch otrzymały od Niemców ok. 800 egzemplarzy zdobytych przez nich w 1939 roku.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość broni: Długość lufy: Zasilanie: |
7,9 mm 7,9×107 bez magazynka 9 kg załadowany 9,5 kg 1.780 mm 1.200 mm magazynek na 4 naboje |
Opis konstrukcji:
Czterotaktowy zamek ślizgowo-oporowy z prostą rączką zakończoną kulką. Zamek ryglowany symetrycznie przez dwa rygle umieszczone na przedniej części trzonu zamkowego, z dodatkowym ryglem w pobliżu rączki zamkowej. Lufa wymienna zaopatrzona w 6 prawoskrętnych bruzd i zakończona hamulcem wylotowym. Żywotność lufy wynosi ok. 200 wystrzałów. Zasilanie broni za pomocą jednorzędowego magazynka pudełkowego wkładanego od dołu komory zamkowej. Celownik szczerbinkowy ze stałą nastawą na odległość 300 metrów współpracował z prostokątną muszką umieszczoną na hamulcu wylotowym.
Amunicja:
Wykorzystano zjawisko, które opisał Hermann Gerlich. Przy trafieniu z bardzo wysoką prędkością w pancerz miękki ołowiany rdzeń pocisku rozpłaszcza się na jego zewnętrznej powierzchni i przekazuje całą energię na wybicie korka o średnicy większej, niż kaliber pocisku.
Wykorzystywano naboje zaopatrzone w łuski mosiężne (stop 67% miedzi i 33% cynku) o masie 37,9 g, długości 107,2 mm i średnicy dna 16,5 mm.
Do celów transportowych naboje pakowano po 12 w kartonowe pudełka. 12 kartonowych pudełek umieszczano w ocynkowanej metalowej puszcze, a kilka takich pakietów umieszczano w drewnianej skrzynce amunicyjnej.
Przeciwpancerna
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
132 mm 34,4 mm 61,75 g 12,8 g 11,15 g 1.265 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy (płaszcz stalowy melchiorowany) z ołowianym rdzeniem.
Z odległości 100 m pocisk przebija ustawioną pionowo płytę pancerną o grubości 30 mm.
Przejęte polskie naboje DS.
Ślepa
Używane do celów szkoleniowych ślepe naboje z drewnianym pociskiem (wydrążonym w środku), który rozpadał się po opuszczeniu lufy. W celu łatwej identyfikacji pocisk był polakierowany na kolor niebieski, natomiast łuska miała niebieską obwódkę na dnie wokół spłonki.
W niemieckim katalogu zagranicznego uzbrojenia otrzymał oznaczenie Panzerabwehrbüchse 770 (i).
