Historia konstrukcji:
Samolot myśliwski opracowany w holenderskich zakładach N.V. Nederlandsche Vliegtuigenfabriek (Fokker) w Amsterdamie. Na czele zespołu konstruktorów stał niemiecki inż. Erich Schatzki (były szef techniczny niemieckich linii lotniczych Deutsche Lufthansa zmuszony do emigracji ze względu na żydowskie pochodzenie). Oblot prototypu miał miejsce 27 marca 1936 roku.
W 1938 roku Dania zakupiła dla lotnictwa wojsk lądowych Hærens Flyvertropper 2 egzemplarze u holenderskiego producenta oraz licencję na ich produkcję. Oba zakupione egzemplarze (numery ewidencyjne J-41 i J-42, numery seryjne 5480 i 5481) były wyposażone w silnik Bristol „Mercury” VIS o mocy 645 KM, z którym osiągały prędkość maksymalną 394 km/h. Duńskie zakłady Flyvetroppernes Værksteder w Kløvermarken koło Kopenhagi wyprodukowały 9 egzemplarzy (numery ewidencyjne od J-43 do J-51) z mocniejszym silnikiem Bristol „Mercury” VIII. Dalsze 3 egzemplarze znajdowały się w różnym stadium produkcji (numery ewidencyjne od J-52 do J-54), która została przerwana po niemieckim ataku.
Zastosowanie:
W 1940 roku samoloty tego typu były używane w 2. Eskadrille stacjonującej na lotnisku Værløse. 9 kwietnia 1940 roku o godzinie 05:45 lotnisko zostało zaatakowane przez niemieckie samoloty myśliwskie Messerschmitt Bf 110 z I./ZG 1, które zniszczyły 1 samolot J-49 oraz uszkodziły 5 dalszych (numery ewidencyjne J-43, J-45, J-47, J-50 i J-51).
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
1 osoba ok. 1.600 kg ok. 2.300 kg 11 m 8,20 m 2,95 m 16,20 m2 1 silnik 9-cyl. w układzie pojedynczej gwiazdy, chłodzony powietrzem, typu Bristol „Mercury” VIII o mocy 840 KM 440 km/h na 5100 m 9.600 m 800 km 2 km Madsen kal. 8 mm, 50 kg bomb |
Opis konstrukcji:
Jednosilnikowy dolnopłat konstrukcji mieszanej. Kadłub stanowiła metalowa kratownica kryta w przedniej części blachą duralową, a w tylnej płótnem. Jednoczęściowe skrzydła konstrukcji drewnianej były kryte sklejką i przymocowane do kratownicy kadłuba za pomocą czterech złączy. Pilot zajmował miejsce w zakrytej kabinie.
Stałe podwozie brytyjskiej firmy Dowty w układzie klasycznym z dwoma szeroko rozstawionymi amortyzowanymi kołami głównymi w aerodynamicznych owiewkach oraz umieszczonym w ogonowej części kadłuba kółkiem ogonowym.
Osłonięty szerokim pierścieniem Townenda silnik gwiazdowy napędzał trójłopatowe metalowe śmigło typu Ratier o zmiennym skoku.
Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa stałe karabiny maszynowe Madsen kalibru 8 mm zabudowane w kadłubie nad silnikiem i strzelające przez krąg śmigła z wykorzystaniem synchronizatora. Na wyrzutnikach podskrzydłowych można było podwiesić 4 bomby o masie 12,5 kg.
Jeden samolot o numerze ewidencyjnym J-42 wyposażono eksperymentalnie w podskrzydłowe gondole mieszczące działka Madsen kalibru 23 mm, ale próby w locie wykazały zbyt duży spadek osiągów i zostały one zdemontowane.
