Historia konstrukcji:
Pistolet maszynowy Suomi KP-31 był używany przez siły zbrojne Finlandii.
Pomysłodawcą broni jest znany fiński konstruktor Aimo Johannes Lahti. Prace były prowadzone od 1922 roku, ale dopiero model zaprezentowany w 1926 roku spotkał się z zainteresowaniem wojska (zakupiono wówczas niewielką partię oznaczoną m/26 – koszt jednego egzemplarza to 2.200 marek fińskich). W 1931 roku poprawiony egzemplarz został przyjęty na uzbrojenie i trafił do produkcji seryjnej.
Produkowany seryjnie w fińskich zakładach Oy Tikkakoski AB w Tikkakoski (na rynku broni używano marki handlowej Suomi). W 1942 roku wprowadzono do produkcji wersję m/31 sjr (skrót od ‘suujarru’ co oznacza hamulec wylotowy), która była zaopatrzona w wielofunkcyjne urządzenie wylotowe na końcu lufy (tłumik ognia i podrzutu) o masie 4,9 kg i długości całkowitej 925 mm. W latach 1939-1944 wyprodukowano 56.847 egzemplarzy (z tego 27.800 egzemplarzy w wersji sjr).

Opracowano także pozbawioną kolby wersję z chwytem pistoletowym i wydłużonym płaszczem lufy dostosowaną do mocowania w bunkrach oraz bardzo krótka serię 31 egzemplarzy dostosowanych do montażu w jarzmach pojazdów pancernych (np. w płycie czołowej czołgów Vickers) o masie 5,06 kg i długości całkowitej 620 mm.

W okresie międzywojennym pistolety maszynowe tego typu zostały zakupione przez siły zbrojne kilku krajów, w tym również przez Polskę (dla oddziałów Policji Państwowej w 1931 roku zakupiono 50 egzemplarzy, a w 1936 roku kolejne 20 egzemplarzy).

Na zamówienie Szwecji opracowano wersję dostosowaną do standardowej szwedzkiej amunicji 9 mm Browning Long (9x20SR) zaopatrzoną w produkowane w szwedzkich zakładach Carl Gustavs Stads Gun Factory w Eskilstuna magazynki o pojemności 56 naboi (co wynikało z pakowania amunicji w kartonowe opakowania mieszczące 28 naboi – tak więc magazynek dostosowano do pomieszczenia 2 opakowań amunicji), a następnie podjęto ich produkcję licencyjną w szwedzkich zakładach Husqvarna Vapenfabriks AB w Husqvarna. Broń została przyjęta na uzbrojenie szwedzkich sił zbrojnych  pod oznaczeniem kulsprutepistol m/37 (kpist m/37). W 1939 roku broń dostosowano do amunicji 9×19 Parabellum (nowy magazynek mieścił 50 naboi), zmieniając oznaczenie na kulsprutepistol m/37-39 (kpist m/37-39). Uzupełnieniem było dodatkowe 500 pistoletów maszynowych zakupionych w Finlandii, które otrzymały oznaczenie kulsprutepistol m/37-39F (kpist m/37-39F). Finlandia podjęła także licencyjną produkcję szwedzkich magazynków.

Kolejnym krajem który nabył licencję na ich produkcję była Szwajcaria. Produkcję seryjną podjęły zakłady Hispano-Suiza S.A. w Genewie i został przyjęty na uzbrojenie szwajcarskich sił zbrojnych pod oznaczeniem MP 43/44.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię odrzutu zamka swobodnego. Szybkowymienna lufa gwintowana zaopatrzona w 6 prawoskrętnych bruzd była umieszczona w płaszczu zaopatrzonym dla lepszego chłodzenia w podłużne otwory i połączona z komora zamkową zaczepem bagnetowym. Zamek jest zaopatrzony w napinacz w postaci pręta z kryzą, na której opierała się sprężyna powrotna. Broń strzela z zamka otwartego ogniem pojedynczym i ciągłym. Umieszczony w kabłąku osłony spustu przełącznik rodzaju ognia pełnił także funkcję bezpiecznika.

Zastosowano regulowany celownik szczerbinkowy, ramieniowo-krzywiznowy (nastawy od 100 do 500 m, z podziałką co 100 m), który współpracował z muszką trapezową umieszczoną nad wylotem lufy. Łoże i kolba wykonane z dobrych gatunków drewna (np. orzech).

Amunicja:
Wraz z bronią stosowano dwa podstawowe typy magazynków:

50-nabojowy pudełkowy: 0,7 kg pusty, 1,32 kg załadowany

70-nabojowy bębnowy: 1,09 kg pusty, 1,96 załadowany

Zwykła

Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem.

Ślepa

Amunicja używana do celów szkoleniowych.