Historia konstrukcji:
Radar wczesnego ostrzegania AW Mk. I został opracowany w 1941 roku w australijskim instytucie Radiopsyhics Laboratory (RPL) uniwersytetu w Sydney przy współpracy z Council for Scientific and Industrial Research (CSIR). Zespołem projektowym kierował dr John H. Piddington. Jego nazwa pochodzi od Air Warning.
Prototyp przetestowano na bazie eksperymentalnej instalacji radaru ShD w Dover Heights koło Sydney (wykorzystano zespół antenowy i zmodyfikowane komponenty nadajnika). Radary tego typu były przeznaczone do wykrywania podchodzących do brzegu japońskich okrętów podwodnych oraz kontroli przestrzeni powietrznej.
Produkcja:
Pierwszy egzemplarz ukończono 23 stycznia 1942 r. i wysłano go do Port Kembala, drugi 31 stycznia 1942 r. i wysłano do Port Moresby (pierwotnie był planowany dla Rabaul), natomiast trzeci ukończono 4 lutego 1942 r. i następnego dnia wysłano do Darwin.
Łącznie wyprodukowano 13 radarów w wersji bazowej, 52 w wersji zmodyfikowanej oraz 1 w eksperymentalnej wersji mobilnej.
Zastosowanie bojowe:
W ramach pierwszej partii produkcyjnej jeden egzemplarz radaru wysłano 5 lutego 1942 roku do Dripstone Caves leżącego kilka mil od ważnego australijskiego portu Darwin. Komponenty transportowano drogą morską i powietrzną (za pomocą samolotów transportowych DC 2 – przeloty między 9 a 21 lutego). 19 lutego 1942 roku port Darwin znalazł się w zasięgu japońskiego lotnictwa morskiego, które wykorzystało nieprzygotowanie obsługującego radar personelu RAAF (montaż anteny nie został jeszcze ukończony) przeprowadzając niespodziewany nalot.
Szybkie opanowanie obsługi radaru z posterunku Radio Station 31 przez wojskowy personel umożliwiało skuteczne przeciwdziałanie następnym japońskim nalotom na ten ważny port. Przykładowo 22 marca 1942 roku o godzinie 11:00 wykryto japoński samolot z odległości 82 mil uzyskując pierwszy bojowy kontakt radarowy co pozwoliło przygotować się do odparcia ataku.
Dane techniczne:
| Częstotliwość: Długość fali: Częstotliwość impulsów: Czas emisji impulsu: Moc impulsu: Masa całkowita: Masa zespołu antenowego: Zasięg: |
200 MHz 1,5 m 50 Hz 20 µs 10-15 kW ok. 6.000 kg ok. 900 kg ok. 130 km |
Opis konstrukcji:
W nadajniku jako lampy zastosowano 2 triody typu VT90, które były importowane z Wielkiej Brytanii, a następnie pojęto ich produkcję w Australii przez zakłady Standard Telephone and Cables Pty. Ltd. (w skrócie STC) w Sydney (New South Wales). Ścianowa antena nadawczo-odbiorcza składała się z 36 dipoli. Była ona zbudowana z 3 sekcji – łączna masa wynosiła ok. 1.200 kg, natomiast wymiary 6 m x 5 m. Była ona zamocowana na obrotowej podstawie i napędzana silnikiem elektrycznym. Do zobrazowania sytuacji stosowano jeden wyświetlacz typu A o średnicy 5 cali (127 mm). Zasilanie za pomocą spalinowego generatora o mocy 5 kVA i napięciu 240 V.
