Historia konstrukcji:
Radar wczesnego ostrzegania LW/AW Mk. I został opracowany w 1942 roku w australijskim instytucie Radiopsyhics Laboratory (RPL) uniwersytetu w Sydney przy współpracy z Council for Scientific and Industrial Research (CSIR). Zespołem projektowym kierował dr John H. Piddington.
Jego nazwa pochodzi od Light Weight /Air Warning. Była to udoskonalona wersja radaru AW Mk. I – dla uniknięcia potrzeby budowy prowizorycznego budynku mieszczącego aparaturę i stanowiska operatorów zastosowano podstawę kratownicową przykrywaną płachtą namiotową. Całość była dostosowana do łatwego montażu dla transportu drogą powietrzną lub lekkimi jednostkami nawodnymi.
Produkowany seryjnie przez zakłady New South Wales Railways Engineering Group (anteny i napęd) w Redfern oraz The Gramophone Company Ltd. Homebush koło Sydney (New South Wales) (nadajnik i odbiornik). Wyprodukowano 75 egzemplarzy dla sił australijskich oraz 21 egzemplarzy dla wojsk amerykańskich.
Pierwszy egzemplarz nowego typu radaru ustawiono 13 września 1942 roku w South Head.
Dane techniczne:
| Częstotliwość: Długość fali: Częstotliwość impulsów: Czas emisji impulsu: Moc impulsu: Masa nadajnika: Masa odbiornika: Masa zespołu antenowego: Zasięg: |
200 MHz 1,5 m 50 Hz 20 µs 10-15 kW ok. 550 kg ok. 450 kg z podstawą ok. 2.600 kg ok. 160 km |
Opis konstrukcji:
W nadajniku jako lampy pracowały 2 triody typu VT90. Do zobrazowania sytuacji stosowano jeden wyświetlacz typu A o średnicy 5 cali (127 mm). Zasilanie za pomocą spalinowego generatora o mocy 5 kVA i napięciu 240 V.
