Historia konstrukcji:
Czołgowy karabin samopowtarzalny E.W. 141 był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany w niemieckich zakładach Mauser Werke A.G. w Oberndorfie.
W latach 1940-42 wyprodukowano 40-60 egzemplarzy. Jeden z nich przerobiono na wersję eksperymentalną zaopatrzoną w stożkową lufę o kalibrze zmniejszającym się od 14mm do 9 mm, dostosowaną do amunicji Patrone 419.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość broni: Długość lufy: Szybkostrzelność: |
7,9 mm 7,9×94 30,4 kg 1.670 mm 1.085 mm teoretyczna 100 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię krótkiego odrzutu lufy. Monolityczną lufę umieszczono w pancernym płaszczu zaopatrzonym w otwory chłodzące w górnej i dolnej części. Zasilanie broni za pomocą taśmy nabojowej, załadowanej amunicją analogiczną do wykorzystywanej w karabinie przeciwpancernym Pz.B. 38 oraz w karabinie przeciwpancernym Pz.B. 39.
Jarzmo broni i celownik w zależności od wersji pojazdu:
czołg Pz.Kpfw. I Ausf. C – kąt podniesienia lufy w przedziale od -12° do +20°, celownik T.Z.F. 10,
czołg Pz.Kpfw. II Ausf. G – kąt podniesienia lufy w przedziale od -9,5° do +20°, celownik T.Z.F. 10.
pojazd rozpoznawczy Pz.Spw. RK-9 – kąt podniesienia lufy w przedziale od -12° do +20°, celownik T.Z.F. 10.
Amunicja:
Wykorzystywano naboje zaopatrzone w łuski stalowe o masie 55 g, długości 94,5 mm i średnicy dna 21 mm.
Przeciwpancerna Patrone 318 Spitzgeschoss mit Kern geharted Reizstoff Leuchtspur
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
118,1 mm 32,9 mm 84 g 14,53 g 8,65 g 15 g Nz.R.P. (2,8*2,6/05) 1.150 m/s |
Pocisk 318 S.m.K.H.Rs. L`spur pełnopłaszczowy z rdzeniem z węglika wolframu, w którego dennej części umieszczono kapsułkę gazu łzawiącego (sprasowana kapsułka masy pirotechnicznej zawierająca chloropikrynę) oraz smugacz.
Z odległości 300 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 25 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.
