Historia konstrukcji:
Czołgowy karabin maszynowy M.G. 13 był używany przez siły zbrojne Niemiec.

Został opracowany w drugiej połowie lat 20-tych XX wieku w niemieckich zakładach Rheinmetall-Borsig A.G. w Düsseldorfie. Przyjęty na uzbrojenie w 1932 roku.

W katalogu wzorów uzbrojenia otrzymał oznaczenie Gerät 2-1013.

Cena jednostkowa wynosiła 300 RM.

Dane techniczne:

Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Szybkostrzelność:

7,9 mm 7,9×57 Mauser 10,9 kg 1.340 mm 717 mm teoretyczna 550 strz./min

Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię krótkiego odrzutu lufy. Ryglowanie zamka ryglem wahliwym poruszającym się w płaszczyźnie pionowej. Lufa o 4 prawoskrętnych bruzdach o skoku 240 mm, chłodzona powietrzem i na całej długości osłonięta płaszczem zaopatrzonym w liczne otwory dla poprawienia chłodzenia. Zasilanie broni z dwurzędowego magazynka pudełkowego na 25 naboi przyłączanego po lewej stronie komory zamkowej. Żywotność lufy wynosi ok. 6.000 wystrzałów.

Jarzmo broni i celownik w zależności od wersji pojazdu:

czołg Pz.Kpfw. I (Sd.Kfz. 101) – kąt podniesienia lufy w przedziale od -12° do +18°, celownik T.Z.F. 2,

czołg dowodzenia kl. Pz.Bf.Wg. (Sd.Kfz. 265) – jarzmo kuliste typu Kugelblende, celownik K.Z.F. 1,

samochód pancerny Sd.Kfz. 231 (6-Rad) / Sd.Kfz 232 (6-Rad) / Sd.Kfz 263 (6-Rad) – kąt podniesienia lufy w przedziale od -12° do +20°, celownik T.Z.F. 3.

samochód pancerny Kfz. 13 – zastosowano standardowy karabin maszynowy MG 13 piechoty, umieszczony na podstawie cokołowej.

Amunicja:
Najczęściej wykorzystywano naboje zaopatrzone w łuski stalowe o masie 10,9 g, długości 57 mm i średnicy dna 11,95 mm.

Zwykła Patrone schweres Spitzgeschoß

Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa:

80,6 mm 35,3 mm 26,7 g 12,8 g 2,75g 755 m/s

Pocisk s.S. pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. Miał on balistykę zoptymalizowaną do strzelania na duże odległości.

Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 5 mm ustawioną pionowo.

Przeciwpancerna Patrone Spitzgeschoß mit Kern

Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa:

80,6 mm 37,3 mm 25,45 g 11,55 g 5,8 g 2,8 g 785 m/s

Pocisk S.m.K. pełnopłaszczowy z rdzeniem stalowym.

Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 8 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.

Przeciwpancerna ze smugaczem Patrone Spitzgeschoß mit Kern L’Spur

Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa:

80,6 mm 37,3 mm 23,95 g 10,0 g 2,6 g 2,8 g 785 m/s

Pocisk S.m.K. L’Spur pełnopłaszczowy z rdzeniem stalowym, w którego dennej części umieszczono smugacz.

Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 8 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.

Przeciwpancerna Patrone Spitzgeschoß mit Kern (geharted)

Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa:

80,5 mm 28,6 mm 26,8 g 12,6 g 8,25 g 3,6 g 875 m/s

Pocisk S.m.K.(H) pełnopłaszczowy z rdzeniem z węglika wolframu.

Z odległości 100 m pocisk przebijał płytę pancerną o grubości 13 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.

Szkolna Platzpatrone 33

Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa ładunku miotającego:

80,6 mm 31 mm ? g 1 g

Używane do celów szkoleniowych ślepe naboje z drewnianym pociskiem Holzgeschoß 33 (wydrążonym w środku), który rozpadał się po opuszczeniu lufy.

Źródła:

Instrukcja D 460/3 „Ringbuch der Infanteriemunition”, 1941 r.

Instrukcja H.Dv. 97/1 „Gerätliste”, 1943 r.