Historia konstrukcji:
Kołowy ciągnik L140 został opracowany w 1930 roku we włoskich zakładach Fiat S.p.A. w Turynie (w marcu 1926 roku firma ta przejęła zakłady La Motomeccanica Brevetti Ing. Pavesi w Mediolanie). Inicjatorem koncepcji tego typu pojazdu jest inżynier Ugo Pavesi. W 1931 roku model ten został przyjęty na uzbrojenie przez włoskie siły zbrojne pod oznaczeniem TL 31 oraz był oferowany na eksport pod oznaczeniem Pavesi L140.
W 1935 roku Grecja zakupiła 78 egzemplarzy. Stosowane jako ciągniki dział artylerii polowej i przeciwlotniczej.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Układ napędowy: Wymiary: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zbiornik paliwa: Zasięg: |
kierowca + 5 osób obsługi 2.500 kg 4×4 4.000 x 1.800 x 1.450/2.200 mm (bez plandeki/z plandeką), prześwit 500 mm silnik 4-cyl. w układzie rzędowym, chłodzony cieczą, zapłon iskrowy, pojemność 2.300 cm3, typu Fiat o mocy 30 KM 4 biegi do przodu plus wsteczny na drodze 35 km/h 40 litrów na drodze 100 km |
Opis konstrukcji:
Zastosowano otwartą kabinę załogi, która w warunkach niesprzyjającej pogody mogła być osłonięta brezentową plandeką. Umocowane przegubowo przednia i tylna część podwozia posiadały osobne ramy pozwalające na skręcanie pojazdu w płaszczyźnie poziomej oraz wzdłuż osi pojazdu. Zapewniało to stałą przyczepność wszystkich kół pojazdu. Niezależne zawieszenie kół na półeliptycznych resorach piórowych. W przedniej części znajdował się silnik ze skrzynią biegów, osiowym mechanizmem różnicowym (z możliwością ręcznej blokady), chłodnicą i zbiornikiem paliwa, a także fotele kierowcy i jego pomocnika, natomiast w tylnej części ulokowano miejsca dla 4 osób i wyposażenia podręcznego, a także osiowy mechanizmem różnicowy (z możliwością ręcznej blokady). Obie części spinał wał napędowy oraz układ kierowania obejmujący łukowate wieńce zębate, które w wyniku działania mechanizmu ślimakowego skręcały cały pojazd, zamiast samych kół. Pomocniczym w sterowaniu pojazdem rozwiązaniem były także osobne pedały hamulca oddzielnie dla lewej i prawej strony.
Czterosuwowy silnik górnozaworowy (ohv). Średnica cylindra 75 mm, skok tłoka 130 mm. Zastosowano koła dużej średnicy ze stalowymi szprychami (ustawionymi po stycznej do osi) i masywami z lanej gumy (dla zwiększenia przyczepności w piasku, błocie lub śniegu można było je zaopatrzyć w ostrogi).
