Historia konstrukcji:
Granatnik przeciwpancerny Pzf. 150 m był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Opracował go zespół konstruktorów na czele którego stał dr inż. Heinrich Langweiler z niemieckich zakładów Hugo Schneider A.G. (w skrócie HASAG) w Leipzig (pol. Lipsk).
Jest to modyfikacja granatnika przeciwpancernego Pzf. 100 m. Produkowany od marca 1945 roku do końca wojny. W zakładach Robert Tümmler Metallwarenfabrik w Döbeln wyprodukowano ok. 100 tysięcy egzemplarzy.
Dane techniczne:
| Masa: Długość rury wyrzutni: Średnica rury wyrzutni: Średnica głowicy: Masa głowicy: Masa materiału wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość początkowa: Donośność: |
7 kg 800 mm 50 mm 105 mm 3 kg 0,9 kg (mieszanka trotylu i heksogenu) ok. 190 g ok. 85 m/s praktyczna 150 m |
Opis konstrukcji:
Głowica bojowa średnicy zmniejszonej do 105 mm otrzymała bardziej aerodynamiczny stożkowy kształt. Zawiera 0,9 kg materiału wybuchowego, ale według prób przebijalność umieszczonego pionowo pancerza wzrosła do 280 mm.
Adekwatnie do nowych osiągów broni skala celownika obejmowała teraz cztery nastawy dla odległości 50, 100, 150 oraz 200 m.
Dla zwiększenia działania głowicy odłamkami przewidziano zakładanie prefabrykowanej koszulki żeliwnej na standardową głowicę.
Granatniki produkowano w wersji gotowej do strzału. Prowadzono także prace nad umożliwieniem przeładowania granatnika bezpośrednio w oddziałach frontowych, bez potrzeby zwrotu rury wyrzutni do producenta. Planowano produkować taką wersję od września 1945 roku, po dopracowaniu nowego mechanizmu spustowego.
